W XXIV niedzielę po święcie Świętej Trójcy słyszymy w naszych świątyniach ewangeliczną historię o cudzie dokonanym na kobiecie od 18 lat zgiętej w pół. Jezus, uzdrawiając ją w szabat, demonstruje, że miłosierdzie i czynienie dobra stoją ponad ścisłym przestrzeganiem prawa. To opowiadanie podkreśla, że autentyczna pobożność wyraża się poprzez czyny miłości, a nie przez sztywne trzymanie się reguł. Uzdrowienie to symbolizuje przywrócenie kobiecie pełni człowieczeństwa i godności, pokazując, że Bóg pragnie, aby każdy był “wyprostowany” – świadomy swojej wartości jako Jego dziecko. Choroba trwająca 18 lat reprezentuje długotrwałe ograniczenia i cierpienie, z których Jezus wyzwala kobietę. To uczy nas, że nie powinniśmy pozwalać, by przeciwności życia nas “zginały” czy pozbawiały nadziei. Jednocześnie fakt, że kobieta mimo dolegliwości przychodzi do synagogi, podkreśla wartość wspólnoty i znaczenie nieizolowania się w trudnych chwilach.