19 sierpnia w Kościele Prawosławnym obchodzone jest jedno z dwunastu wielkich świąt – Przemienienie Pańskie. Jego treścią jest pamięć o niezwykłym wydarzeniu na Górze Tabor, kiedy Zbawiciel ukazał trzem apostołom – Piotrowi, Jakubowi i Janowi – Swoje Boskie oblicze. Zgodnie z opisem ewangelicznym, twarz Zbawiciela zajaśniała jak słońce, a szaty stały się oszałamiająco białe, będąc widzialnym znakiem Jego Boskości. W tym momencie obok Chrystusa pojawili się Mojżesz i Eliasz, przedstawiciele Prawa i Proroków, rozmawiający z Nim o odejściu, jakie miało nastąpić w Jerozolimie. Ich obecność na Górze podkreśla, że właśnie w Osobie Jezusa Chrystusa dopełniają się starotestamentowe zapowiedzi. Zdarzenie to niesie bogactwo teologicznych treści: objawia chwałę Syna Bożego oraz pełnię Jego zjednoczenia z Ojcem, potwierdzoną słowami z obłoku: „To jest mój Syn umiłowany, Jego słuchajcie” (Mt 17,1–9; Mk 9,2–8; Łk 9,28–36). Epifania na Taborze staje się zapowiedzią zmartwychwstania i udziału wiernych w chwale Zmartwychwstałego, jednocześnie umacniając uczniów przed nadchodzącą Męką.

Podczas świątecznych nabożeństw w naszej cerkwi dokonano poświęcenia owoców. Tradycja ta zakorzeniona jest w liturgicznym dziękczynieniu Stwórcy za plony, przypadającym na okres letniego urodzaju. Obrzęd poświęcenia pierwszych darów ziemi stanowi wyraz wdzięczności Bogu oraz gotowości do duchowej odnowy i przemiany. Poświęcone owoce posiadają w pewnym sensie również wymiar eschatologiczny – są symbolem nowego życia i zmartwychwstania, ofiarowanego przez Chrystusa, który w przekazie ewangelicznym określa siebie mianem prawdziwej Winorośli.

zdjęcia: lektor Sergiusz Diadius